آسفالت این مخلوط شگفت انگیز که همه ما هر روز با آن سروکار داریم. شاید مهندسین در این حوزه به عنوان یکی از راه حلها، اصلاح خصوصیات فنی آسفالت را در راس فعالیت خود جهت بهبود ویژگیهای این مخلوط شگفت انگیز قرار داده باشد. اصلاح خصوصیات فنی قیر و آسفالت فرصتهای مطالعاتی زیادی را در سراسر جهان بوجود آورده است . در این راستا و در این مقاله ابتدا با افزودن نانو لوله کربن با مقادیر ۲۵ / ۰ ، ۵۰ / ۰ ، ۱ و ۵ / ۱ درصد وزنی قیر پایه به بررسی اثر این ماده افزودنی روی خواص مکانیکی مخلوط آسفالتی پرداخته شد. در ادامه نمونههای آسفالتی تقویت شده با نانو لوله کربن جهت انجام آزمایش مارشال، مورد ارزیابی و آزمایش قرار گرفت. نتایج نشان داد که این افزودنی باعث تغییر در پارامترهای آزمایش مارشال از جمله افزایش مقاومت و کاهش روانی میگردد. از طرفی وزن مخصوص مخلوط آسفالتی با افزایش مواجه شده و درصد فضای خالی مصالح سنگی با کاهش نسبی مواجه شد. همچنین درصد فضای خالی مخلوط آسفالتی و درصد فضالی پر شده با قیر به طور نسبی افزایش یافت. در بررسی اقتصادی اثر اثر نانولوله کربن روی مخلوط، نتیجه شد که با افزایش تدریجی نانولوله کربن، صرفه اقتصادی پروژه کاهش پیدا می کند. در نهایت، با توجه به نتایج به دست آمده و تحلیل اثر این ماده نانویی روی خواص قیر و آسفالت، نتیجه شد که از این افزودنی میتوان در مناطق با آب و هوای گرم با ترافیک سنگین و در نقاط محدوداستفاده نمود.

در این مطالعه تاثیر نوع بار بر تنش ها و تغییرشکل های ایجاد شده در لایه های روسازی انعطاف پذیر آسفالتی و طول عمر سازه آن در شرایط کیفی مختلف سطح تماس لایه ها بررسی شده است. در انتخاب ویژگی های بار از بارگذاری پیشنهادی در آئین نامه های ایران و فرانسه استفاده شده است. در آئین نامه ایران وزن محور تک چرخ ۲۸ کیلو نیوتن و در آئین نامه فرانسه وزن محور زوج چرخ ۱۹۸ کیلونیوتن در نظر گرفته شده است. در تحلیل سازه از روش الاستیک خطی و به منظور بررسی طول عمر آن از مدل های خرابی خستگی و شیارگذاری استفاده شده است. در این بررسی ها تاثیر ضخامت لایه ها و دو نوع کیفیت سطح تماس چسبنده و غیر چسبنده در نظر گرفته شده است. از مهم ترین نتایج این تحقیق میتوان به افزایش قابل توجه کرنش های قائم لایه بستر و افقی لایه بیندر در اثر بار تک چرخ در مقایسه با بار زوج چرخ اشاره کرد. کیفیت نامناسب لایه ها حدوداً ۸۸ % مقدار نشست در روسازی را افزایش داده است، حال آنکه وجود بار تک چرخ در مقایسه با بار جفت چرخ حدود ۵۸ % نشست سازه را افزایش داده و در این شرایط بارگذاری،کاهش ضخامت لایه های بیندر و اساس موجب افزایش ۹۸ % نشست در سازه روسازی شده است.